ვიწყებთ დისკუსიას: ვადამდელი საპარლამენტო არჩევნები. რეჟიმის გასამართლება.

მეცნიერთა საინიციატივო ჯგუფი:  ჩვენი აზრით, ქვეყნის სწორი განვითარებისათვის მეტად მნიშვნელოვანი იქნებოდა  რიგგარეშე საპარლამენტო არჩევნები და დამოუკიდებელი საქართველოს პოლიტიკური სივრცის დამაბინძურებელი პოლიტიკური ძალებისა და ხელისუფალთა გასამართლება” 


ქვეყანაში სისტემური კრიზისი გრძელდება და კოჰაბიტაციის, ორხელისუფლებიანობის პირობებში იგი კიდევ უფრო ღრმავდება….

მიმდინარე პოლიტიკური მოვლენების ანალიზი გვიჩვენებს, რომ ჩვენი წინადადება მიუღებელი იქნება პარლამენტში წარმოდგენილ პოლიტიკოსთა მეტი ნაწილისათვის, მაგრამ ასევე ანალიზის და დიდი კონსულტაციების გათვალისწინებით ვფიქრობთ, ქვეყნისა და ხალხისათვის ის განსაკუთრებული შეიძლება გახდეს.

ამ მოსაზრებას გვიძლიერებს პოლიტიკური აზროვნების ისტორია და მსოფლიო პოლიტიკური პრაქტიკის გამოცდილება.

ჩვენთვის მთავარია რამდენიმე პროგრესული კაცი გვიჭერდეს მხარს, ვიდრე  ათასები ბრმად გვიკრავდეს ტაშს.

ბრმად ტაშის კვრამ და ბრმად ტაშის დამკვრელებმა, რაც ლიდერთა გაფეტიშებას ემსახურებოდა  სისტემურ კრიზისში შეიყვანეს და დაღუპეს ქვეყანა . სწორედ,  ამის მსხვერპლი გახდა ზვიად გამსახურდიას ძლიერი ეროვნული პოზიცია, არარაობად აქცია ედუარდ შევარდნაძის  საგარეო პოლიტიკა, დამანგრეველი მიმართულება მისცა სააკაშვილის ენერგიას, რეალური საშიშროება ემუქრება ბიძინა ივანიშვილის მამულიშვილურ განწყობას და დიდ პროგრამას.

ჩვენ უარვყოფთ ემოციის პრიმატს პოლიტიკაში და ვდგავართ იმ პოლიტიკოსებთან, პოლიტიკურ ძალებთან და მოაზროვნე ადამიანებთან ერთად, რომლებიც თვლიან, რომ ქართულ პოლიტიკაში გონება უნდა დაბრუნდეს.

ეს განცხადება ჩვენი შემოძახილია დაფიქრებისათვის, დასკვნებისათვის და გაბედული მოქმედებებისათვის.

დღეს, გაბოროტებულ „ნაცმოძრაობას“ უფრო მეტის გაფუჭება შეუძლია ქვეყნისა და ხალხისათვის, ვიდრე საქმის კეთებაზე ორიენტირებულ ბიძინა ივანიშვილის კოალიციას შეუძლია ჩასაფრებული „ნაცების“ პირობებში გააკეთოს ხალხისა და ქვეყნისათვის.

სამწუხარო ფაქტის წინაშე ვდგავართ:  ქვეყანაში გაცილებით მეტი ფუჭდება, ვიდრე კეთდება,  უფრო ზუსტად, ქვეყანაში კეთდება გაცილებით ნაკლები, ვიდრე ეს შესაძლებელია, ვიდრე პოტენციალი არსებობს.  ხალხის მოლოდინი კი იყო ხელისუფლება, რომელიც იმუშავებდა ქვეყნის პოტენციალის (შესაძლებლობის) მაქსიმუმზე. დღეს ნამდვილად არსებობს სასიკეთო და   საოცრად დიდი საქმეების კეთების რეალური შესაძლებლობა.

ვაღიაროთ, ჯერჯერობით გამფუჭებელს უკეთესი შედეგები აქვს, ვიდრე გამკეთებელს. თითქოსდა ლოგიკურიცაა – საქმის კეთება ყოველთვის ძნელია, ჩასაფრებულის პირობებში – თითქმის შეუძლებელი და ამავე დროს, როგორი ადვილია საქმის გაფუჭება, მით უფრო, როცა სახელმწიფო ინტერესების საწინააღმდეგოდ მთავარი ჩასაფრებული თვით პრეზიდენტია, გუბერნატორები და მთელი საპრეზიდენტო ვერტიკალი – სოფლის რწმუნებულთა უმრავლესობის ჩათვლით. როცა ჩასაფრებულია კონტროლის პალატა სრულად და სასამართლო ხელისუფლების დიდი ნაწილი. შედეგი?  – პერმანენტული  სისტემური კრიზისი.

გამფუჭებელს რომ უკეთესი შედეგი  აქვს, ვიდრე გამკეთებელს, ლოგიკურია: პრეზიდენტის სახელისუფლებო  ვერტიკალის, „ნაცმოძრაობის“ საპარლამენტო შემადგენლობის უდიდეს ნაწილს ხომ  კარგად გამოწრთობილი დემაგოგები შეადგენენ: კარგად ლაპარაკობენ ხალხის ენაზე, კარგად იციან არა მხოლოდ ხალხის დაბეჩავების მეთოდები, არამედ ამ მშიერი და დაუძლურებული ხალხის მართვაც.  შეუძლიათ ხალხის სახელით ხალხისვე წინააღმდეგ ბრძოლა. ყოველივე  ეს უადვილდებათ, რადგან ჯერ კიდევ ფლობენ მედიის დიდ ნაწილს,  გააჩნიათ საკუთარი ტელევიზიები.

და ინგრევა ქვეყანა. ინგრევა ყალბი ეროვნული პათოსით, სოციალური დემაგოგიით, მოჩვენებითი დემოკრატიით და „ნაცების“ მიერ  ხელისუფლებაში ყოფნის დროს დამკვიდრებული ელიტური კორუფციის შედეგად მოხვეჭილი ფულით და რაც ყველაზე მეტად შემაძრწუნებელია, ხალხი საკუთარი ქვეყნის და საკუთარი ცხოვრების ნგრევის თანამონაწილე ხდება.

რომელ ეკონომიკაზე, სოციალურ პოლიტიკაზე, საყოფაცხოვრებო და კომუნალური პრობლემების მოგვარებაზე შეიძლება ასეთ დროს საუბარი, მით უფრო მაშინ, როცა „ნაცმოძრაობამ“  9 წლის დამანგრეველი მმართველობის პერიოდში სრულად გადაიფორმა მთელი ბიზნესი, პოლიტიკური ნიშნით დააკომპლექტა მთელი სახელისუფლებო ვერტიკალი, როცა მთელი ადგილობრივი ხელისუფლება ხალხზე კი არა, იმაზე ფიქრობს, საქმის გაფუჭებით როგორ ავნოს გამარჯვებული პოლიტიკური ძალის ავტორიტეტს.

ქვეყანა კარგავს მნიშვნელოვან ერთ წელს.  თუ ხალხის უდიდესმა ნაწილმა არ, ან ვერ გააცნობიერა „ნაცმოძრაობის“ დამანგრეველი  სტრატეგია, ეს წელი შეიძლება საბედისწერო აღმოჩნდეს ხალხისა და ქვეყნისათვის და იმავდროულად წარმატებული  – ჩასაფრებული პოლიტიკური ძალის, მოღალატე,  მედროვე და სკამის პოლიტიკოსებისათვის.

ჩვენ ვინანებთ, მწარედ  ვინანებთ, რომ 2013 წლის 20 იანვარს არ დავამთავრეთ სააკაშვილის პრეზიდენტობა. ვხედავთ, როგორ მტრობს პრემიერ-მინისტრს სააკაშვილი  ქვეყნის შიგნით და როგორ დასდევს  მას ფეხდაფეხ უცხოეთში . ის მუშაობს იმაზე, თუ როგორ მოშალოს სახელმწიფო ინსტიტუტები ქვეყნის შიგნით, როგორ დაძაბოს გარე ძალების დამოკიდებულება ახალი მთავრობისადმი. დღეს უკვე აშკარაა, ეს არის ბრძოლა   არა ერთი კაცის – ივანიშვილის, არამედ  სახელმწიფოს, ხალხის და ქვეყანის წინააღმდეგ.  ამის დასტურია 17 მაისი და მის შემდგომი  მოვლენები, ამის დასტურია  პრეზიდენტის ყოველი ვიზიტი, ამის დასტურია „ნაციონალებისა“ და მათი მთავარი იდეოლოგიური საყრდენის, „თავისუფლების ინსტიტუტის“  ქმედებები ეკლესიისა და მთავრობის წინააღმდეგ.

გამოსავალი არსებობს. ეჭვი არ გვეპარება, ამ  საკითხებზე ფიქრობს „ქართული ოცნება“ და ახალი მთავრობა. ვფიქრობს ხალხიც და რაც დრო გადის, მით უფრო იკვეთება, რომ გამოსავალი პოლიტიკური სექტისაგან  – „ნაცმოძრაობისაგან“ ქვეყნის განთავისუფლებაშია.

ჩვენი აზრით, ქვეყნის სწორი განვითარებისათვის მეტად მნიშვნელოვანი იქნებოდა  რიგგარეშე საპარლამენტო არჩევნები და დამოუკიდებელი საქართველოს პოლიტიკური სივრცის დამაბინძურებელი პოლიტიკური ძალებისა და ხელისუფალთა გასამართლება.

მცდარია, პირდაპირ ვიტყვით, ქართული ბუნებისათვის მიუღებელია  ქვეყნის გარედან შემოგდებული ე.წ. „კოჰაბიტაციის“ მთელი იდეოლოგია. იგი ემსახურება არა საქართველოს, არამედ ქვეყნის დამანგრეველი პოლიტიკური ძალის პოლიტიკურ ასპარეზზე შენარჩუნებას. ემსახურება იმას, რომ პოლიტიკური სივრცე საქართველოში ორპარტიული გახდეს და ერთ-ერთი  – „ნაცმოძრაობა“ იყოს. ამაზე დიდი მტრობა საქართველოსათვის ვერც კი წარმოგვიდგენია. შემცდარია ყოველი, ვინც „ნაცმოძრაობას“ მთავარ ოპოზიციურ ძალად და მეორე პოლიტიკურ ცენტრად მოიაზრებს.  „ნაცმოძრაობაზე“ მეტად მტრობს ხალხს და ქვეყანას ის პოლიტიკოსი, ის პოლიტიკური ძალა, რომელიც ამას შეგნებულად აკეთებს, ან მომავალში გააკეთებს.

გარედან თავსმოხვეულ, შეუთავსებელთა შეთავსების დამანგრეველ პოლიტიკურ კურსს ხალხმა არჩევნებით უნდა გამოუტანოს განაჩენი.

დრო არ ითმენს რამდენიმე მარტივი რამის გამო:

პირველი –გასული საპარლამენტო არჩევნების შედეგები არ ასახავს ხალხის პოლიტიკურ განწყობას: ერთის მხრივ, არჩევნები გაყალბდა „ნაცმოძრაობის“ სასარგებლოდ და, მეორეს მხრივ, მაჟორიტარი დეპუტატებისათვის 30-პროცენტიანი ბარიერის შემოღებამ, ნაცვლად 50 პროცენტიანისა, როგორც მინიმუმ, ღირსეულთა უდიდეს ნაწილს არ მისცა საშუალება გამხდარიყო პარლამენტის წევრი.

მეორე – გასული საპარლამენტო არჩევნები შეურაცმხოფელი   იყო ქვეყნის გარეთ   ნებით  ან იძულებით (საკუთარი და ახლობლების სიცოცხლის გარჩენისათვის) გასული საქართველოს მოქალაქეებისათვის. მაშინ როცა ისინი ელექტორატის 30-40 პროცენტს წატმოადგენენ,  მათ პრაქტიკულად არ მიეცათ  არჩევნებში მონაწილეობის საშუალება. ნაცვლად იმისა, რომ საქართველოში გადმოგვეტანა ევროპული მოდელი, რომელიც იცავს არა მხოლოდ ამომრჩევლის უფლებას, არამედ უცხოეთში მცხოვრებ მოქალაქეებს აძლევს საშუალებას თავიანთი დეპუტატი აირჩიონ ქვეყნის პარალმენტში -უცხოეთში მცხოვრები ჩვენი მოქალაქეების აბსოლუტურ უმრავლესობას ყოველგვარი უფლება წავართვით, მოვახდინეთ მათი დისკრიმინაცია.

მესამე არ შეიძლება ქვეყანამ მოითმინოს დამნაშავე პარტია ოპოზიციის როლში – ეს პრაქტიკულად ნიშნავს 1 ოქტომბრის მონაპოვრის განადგურებას, ხალხში გაჩენილი უდიდესი იმედის ჩაკვლას;

მეოთხე თუ დამნაშავე პარტიას არ გავასამართლებთ და მას მივცემთ დროს და საშუალებას, იქცეს ამ ეტაპზე მეორე პოლიტიკურ ცენტრად, ეს ნიშნავს, რომ ვეთანხმებით გარკვეული პერიოდის შემდგომ მის ხელისუფლებაში მობრუნებას… ვეთანხმებით ქვეყანაში არასამართლიანი პოლიტიკური სივრცის შექმნას… ვეთანხმებით სახელმწიფო მმართველობის ყველა დონეზე არსებულ მწვავე კრიზისს.
ამაზე დიდი ბოროტება არ შეიძლება გავუკეთოთ საკუთარ ხალხს და ქვეყანას.

მეხუთე– საზოგადოებაში მუსირებს აზრი, რომ დღეს ხელისუფლება ყველა დონეზე ხელთ უპყრია კოალიცია „ქართულ ოცნებას“, მაშინ, როდესაც მთელი საპრეზიდენტო ვერტიკალი: სამხარეო, საქალაქო, რაიონული, სასოფლო ადმინისტრაციები, სასამართლო და კონტროლის პალატის სისტემები ძველი ხელისუფლებისადმი მორჩილი ერთგულებით ებრძვის ხალხს. ეს ერთხელ კიდევ ასაბუთებს ვადამდელი ადგილობრივი არჩევნების ჩატარების აუცილებლობას;

მეექვსე –  დანიშნული დეპუტატების სამარცხვინო ეპოქა უნდა დასრულდეს… დამოუკიდებელ საქართველოში ვირჩევთ არა ძლიერ პოლიტიკოსთა პარლამენტს, არა ხალხის პოლიტიკური განწყობის გამომხატველ  პარლამენტს, არამედ ერთი კაცის პოლიტიკური გემოვნებით შერჩეულ პარლამენტს… ზვიად გამსახურდიასადმი ნდობის გამო აირჩიეს მისი ბლოკის დეპუტატთა 90 პროცენტი…შევარდნაძის გამო,შემდეგ სააკაშვილის და ბოლოს ივანიშვილის გამოა არჩეული დამოუკიდებელი საქართველოს შემდგომ პარლამენტთა წევრები…ეს კატასტროფაა… კატასტროფაა, რომ დამოუკიდებელ საქართველოში „ბელადების ხათრით“  არჩეულ დეპუტატთა 50-60 პროცენტმა ისე დაამთავრა სადეპუტატო საქმიანობა, რომ ხალხს საკუთარი თავიც კი ვერ გააცნო… კატასტროფაა, რომ ეს გრძელდება: ახალი პარლამენტის 80 პროცენტს არც ეხლა იცნობს ხალხი.

მეშვიდე -ბოლო პერიოდის მოვლენები ადასტურებენ, რომ ქვეყნისთვის ერთნაირად საშიშია პოლიტიკაში კოსმოპოლიტიზმიც და ულტრანაციონალიზმიც. ერთნაირად საშიშია პოლიტიკაში ურწმუნოებაც  და რელიგიური ფუნდამენტალიზმიც. მოქმედ პარლამენტში კრიტიკულ ზღვარს აღწევს ზემოხსენებული პრინციპების მატარებელი პოლიტიკოსთა რაოდენობა. ამ ჯგუფების ურთიერთდაპირისპირებაში დაიკარგა საქართველო, ეროვნული განწყობა, სახელმწიფოებრივი მიდგომა, დარტყმის ქვეშ დგება ქართული ცნობიერება.  რაც დრო გადის, ქვეყანა მით უფრო გარედან მართვადი ხდება.

სწორედ ყველაფერი ამის გამო ვიწყებთ დიდ დისკუსიას. ჩვენ არ ვთვლით, როგორც ეს გამეფებულია პოლიტიკურ პარტიებსა და პოლიტიკურ ბელადებში, რომ ჩვენ ვართ ჭეშმარიტების მატარებელნი, რომ მხოლოდ ის არის მართალი,რასაც ჩვენ ვამბობთ. ჩვენ შემოგთავაზეთ პოზიცია დისკუსიისათვის.

ჩვენ გვინდა, რომ ამ დისკუსიამ გააერთიანოს საქართველო. გააერთიანოს ქვეყანაზე დაფიქრებული ადამნიანები, როგორც ქვეყნის შიგნით, ასევე ქვეყნის გარეთ, გააერთიანოს, რათა განხორციელდეს პრინციპი: ქვეყანას ყველა დონეზე  მართავს ხალხის მიერ არჩეული ხელისუფლება, ხელისუფლებას მართავს საზოგადოება, საზოგადოებას მართავს ინტელექტი და ზნეობა და ყველაფერი ეს ხდება მხოლოდ მაშინ, როცა ხელისუფლების წყარო არის ხალხი.

ეს არის დემოკრატიული მსოფლიოს ცხოვრების წესი. ჩვენ ვდგავართ იმ ხალხთან და იმ პოლიტიკურ ძალებთან ერთად, რომელთაც მსგავსი ხედვა აქვთ.

საინიციატივო ჯგუფის წევრები ამ დოკუმენტს ამ სახით ვიღებთ 26 მაისს, საქართველოს დამოუკიდებლობის დღეს. ხვალ, 27 მაისს, ვიწვევთ შეკრებას  ვაფუძნებთ დარბაზს, რომელიც კოორდინირებას გაუწევს სახალხო დისკუსიას

სიმბოლურია, რომ ეს საქართველოს დამოუკიდებლობის დღეებშის ხდება, რადგან საქართველოს მომავალი რეალურ არჩევნებთან და იმ პოლიტიკურ ძალებთან არის დაკავშირებული, რომლებიც ქვეყნის გარედან არ იმართებიან. 

 

საინიციატივო ჯგუფის  წევრები:

პაატა ცნობილაძე   – იურიდიულ მეცნიერებათა დოქტორი, პროფესორი მსოფლიო იურისტთა ასოციაციის პირველი ვიცე-პრეზიდენტი (ჯგუფის ხელმძღვანელი);

ნიკო ჯავახიშვილი  – ისტორიულ მეცნიერებათა დოქტორი, თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის პროფესორი (თანათავმჯდომარე);

მანუჩარ მაჩაიძე –   აკადემიური დოქტორი  (თანათავმჯდომარე);

თეიმურაზ შაშიაშვილი – გელათის მეცნიერებათა აკადემიის აკადემიკოსი;

მერაბ ჯიბლაძე – ფიზიკა-მათემატიკის მეცნიერებათა დოქტორი, ტექნიკური უნივერსიტეტის  პროფესორი;

ჰამლეტ მელაძე – ფიზიკა-მათემატიკის მეცნიერებათა დოქტორი, ანდრია პირველწოდებულის სახელობის საპატრიარქოს უნივერსიტეტის პროფესორი;

პაატა გიორგაძე-ტექნიკურ მეცნიერებათა დოქტორი, პროფესორი;

როლანდ ნიჟარაძე – იურიდიულ მეცნიერებათა დოქტორი, პროფესორი;

რამაზ ყურაშვილი -მედიცინის მეცნიერებათა აკადემიური დოქტორი, პროფესორი;

ზურაბ ხასია  – კულტურის დამსახურებული მოღვაწე;

ფერდინანდ ლორთქიფანიძე  – კულტურის დამსახურებული მოღვაწე;

ავთანდილ იოსელიანი – კინოპროდუსერი.

 

2013 წლის 26 მაისი

საქართველოს დამოუკიდებლობის დღე

 

Facebook Comments
მეტი

მსგავსი სიახლეები

კომენტარის დატოვება

თქვენი ელფოსტის მისამართი გამოქვეყნებული არ იყო. აუცილებელი ველები მონიშნულია *